Dit Land Is Episch Mooi en de Tijd Gaat Te Snel

Beste bazen, boeren, boeven en buitenlui,

Dit is deel twee van het verhaal over de jongen met een baard die naar het kiwi land ging. Aangezien de ontwikkelingen op baardgebied weinig progressie hebben geboekt (hiermee bedoelt de schrijver een toename van enkele millimeters) zal het niet nodig zijn om dit verslag met een aantekening te beginnen.

Toch ga ik het doen.

Aantekening 1:
Het is hier bizar mooi.
Einde aantekening 1.

Daar gingen zij. Julius & Koen, twee kleine Europeanen met grote rugzakken en een hart dat stond naar een onmogelijk onbegaanbaar stukje aarde vol ongerepte natuur: de noordelijk gelegen Bay of Islands! De onbegaanbaarheid viel stiekem eigenlijk wel mee, maar het ongerepte-natuur-stukje is werkelijk ongelogen! Slapen in de bus was geen mogelijkheid want het sluiten van de ogen is hier een misdaad die je jezelf nooit mag vergeven; Nieuw Zeeland is gewoon onmogelijk mooi. Bomen als bergen en bergen vol bomen, dat alles met een Europees tintje maar tegelijkertijd ook weer van een compleet andere wereld. Een exotische belevenis waarvan je niet wist dat het bestond. Ik heb besloten dat ik toch maar bioloog word.

The Bay of Islands! Neemt u even de aandacht voor de naam, in het leven geroepen door niemand minder dan onze grote vriend Captain Cook, waarmee deze bewonderenswaardig intelligente wereldreiziger in al zijn enthousiasme op de kaart duidelijk wilde maken dat dit toch wel degelijk een baai met eilanden betrof.

The Bay of Islands! Hoewel een hele dag op het strand nou niet perse mijn allerliefste dagvulling is, moet ik eerlijk bekennen dat ook ik me heb overgegeven aan de moeilijk relaxte sfeer die er om deze belachelijk mooie baai hangt. Palmbomen, strand, zon, jup eigenlijk is deze plek gewoon perfect. Een potje voetbal met een paar Fransen maakt het helemaal af.

Random quote van de dag:
"Do you know Park Ji Sung?"
"Yes I do."
"Oooooooooooooooohhhhh"
- Drie Koreaanse meisjes in de bus van Auckland naar Paihia.

Op de ferry naar Russell (ooit de hoofdstad van Nieuw Zeeland, nu een nietszeggend dorp zoals Houten of Oegstgeest) raakten wij in gesprek met een typische oude zeerot. Grote baard, mooie woorden en een iets te harde grap; de papegaai en het houten been zouden hier prima op zijn plek zijn. Mijn vraag hoe het nou eigenlijk zat met haaien werd beantwoord met een hartstochtelijke tirade over de Nieuw Zeelandse geschiedenis, waarin de Fransen en de Britten het onderspit dolven. De woordenstroom volgde met kritiek op de Europese overheersingsdrang, een uiteenzetting over waarom Japanners aanstellers zijn en de exotische verzamelwoede van de Britten. Op de vraag of er in Paihia ooit haaien zijn gezien hebben we volgens mij nooit antwoord gehad.

Even later:
"Are you going to Russell for the history?"
(Wij konden een gnerkende lach niet onderdrukken)
"We're actually going there for the nature."
"The nature? (Compleet shocked) Why? There's just a beach! The great town of Russell has a great history!"
We komen daar aan: Twee huizen, een pub en een houten kerk. En een van de mooiste stranden die ik ooit heb gezien.

De eerste hike!!! Samen met julius naar de Haruru falls, badend in zonlicht onder het genot van tjirpende vogeltjes. "Don't expect too much, they're just little," aldus het Chinese meisje in het hostel.
BAM, mooiste watervallen die ik ooit heb gezien!
En het beste aan de watervallen: je kon er onder douchen! Dus wij natuurlijk als twee onbezonnen boefjes in het water, spartelend als ongegeneerde wildebrassen. Louter Chillende Fase aan de Haruru falls! De Bay of Islands had ons hart gestolen.

Maar spoedig ondervonden wij de eerste tegenslag. Het hostel, waar we langer wilden blijven, was volgeboekt. Net als alle andere hostels in Paihia. Ooh nooo!
Ik ga uitleggen waarom:
6 februari is National Waitangi Treaty day: 175 jaar geleden maakten de Engelsen en Maori een deal waardoor de Engelsen de baas werden van het land van de Maori.
Dat moet natuurlijk gevierd worden. En laat ons hostel nou net om de hoek staan van de plek waar de complete Engelse overheersing ooit met het tekenen van dit document begonnen is. Dus: heel Nieuw Zeeland komt op 6 februari naar Paihia, zelfs onze grote vriend de minister president. Doei vrije kamers in ons hostel: we moesten door.

Dat was een pittig moment, waarop deze jongen het even allemaal niet zo leuk meer vond. Het continu maken van nieuwe vrienden is leuk, maar ook ongelofelijk vermoeiend. Net wanneer je denkt dat je iemand hebt gevonden om een mooie tijd mee te beleven, vertrekt hij of zij naar het eeuwig lokkende Australie of een onbewoond eiland nabij Fiji. Net wanneer je gewend bent aan een hostel of een huis, word je gedwongen om weer door te gaan en weer compleet opnieuw te beginnen. Dat is het moment waarop je je realiseert dat je toch wel echt blij mag zijn dat die 15 idioten in Leiden gewoon 24 uur per dag voor je klaarstaan. Hou van jullie boys.

Op naar Whangarei. De Lonely Planet weet het zo mooi te verwoorden: "The city center of Whangarei (de grootste stad van Northland) is compact." Hiermee wordt op geniepige wijze duidelijk gemaakt, zo ondervonden wij later, dat het dus eigenlijk gewoon een dorp is met 1 straat. Maar de gemiddelde aardbewoner zal dan ook niet naar Whangarei afreizen voor de culturele exorbiteiten zoals bijvoorbeeld het klokkenmuseum (je kunt je voorstellen wat een diepgelukkig onbelangrijke bedoeling dat moet zijn, drie honderdplussers waarvan een met wandelstok en een jongen op een step).

De gemiddelde reiziger (hiermee bedoel ik dus eigenlijk niet mijzelf, aangezien jonge Nederlandse heren hier net zo veel voorkomen als kamelen) komt naar Whangarei voor de natuur! Epische watervallen, grotten en een heerlijke heldenhike van onder tot boven. Hitchhiken naar de Tutukaka Beach levert ons gratis bier en wiet op (aardige mensen hier!) en de avonden worden doorgebracht met het kijken van Disneyklassiekers als Polyanna en Tarzan. De kat plukt af en toe een goudvis uit het aquarium maar verder is iedereen blij.

Het tijdperk-Northland is ten einde gekomen en deze jongen met baard reist af naar Rotorua om in te trekken bij een Maori-familie waar ook Lisette (ontmoet in het vliegtuig) drie maanden haar onderdak vindt. Een paar daagjes naar Taupo voor hikes bij wederom de mooiste watervallen van de wereld en de onmogelijke keuze voor welke Great Walk we nu weer gaan doen. Ze zijn allemaal onmogelijk mooi. En jawel: bij het eerstvolgende ochtendgloren mogen wij in de voetsporen treden van twee jonge hobbits die ooit een magische ring vonden: we're going on an adventure!! Ik ben gelukkig. :)

Vriendelijke groet van een inmiddels flink bruine papi in het kiwi land!