Goede Koffie, Grote Vulkanen en Gouden Stranden

"The very basic core of a man’s living spirit is his passion for adventure. The joy of life comes from our encounters with new experiences, and hence there is no greater joy than to have an endlessly changing horizon, for each day to have a new and different sun."
- John Krakauer, Into The Wild

Beste burgers, boeren, boeven, bazen, Bammers en buitenlui,

Dit is deel vier van de mythe over de jongen met de baard die naar Nieuw Zeeland ging. Dit verhaal zal misschien anders zijn dan de andere verhalen, en misschien ook niet, aangezien de filosoferende ik de blije ik enigszins heeft overgenomen in dit met Tolkien-quotes doorspekte gebrabbel. Ik ben eindelijk echt geland in deze aparte wereld, waarin tijd om na te denken overvloedig is. Op wonderlijke vulkanen en oneindige gouden stranden vond ik mijzelf terug, nieuwsgierig als een pasgeboren jong in het nest dat de wereld heet.

Notitie vanuit de wildernis:
Ik voel mij als Achilles: het gevoel neemt de plaats in van het eeuwige denken in mijn hoofd. De oneindige stroom van gedachten die mij in de Lage Landen soms gevangen houdt lijkt verdreven door het onontkoombare geweld van de natuur, dat in de vorm van schitterende bergen en onbeschrijflijk mooie valleien vreugde op mij afvuurt met de kracht van Achilles zelf.

De Tongariro Northern Circuit! We're walking into Mordor! Met wederom Lisette en ditmaal ook Katha uit Duitsland, een meisje dat de begrippen 'relaxen' en 'rustig aan doen' hoog in het vaandel heeft staan. Oftewel: zij leeft in een constante Chillende Fase.

De Tongariro Northern Circuit is een van de avonturen waarvoor ik naar Nieuw Zeeland ben gekomen. De dag die je wist dat zou komen is eindelijk hier! ("Ben je er klaar voor? Kun je dat ooit echt zijn?") We maken een 2-daagse track door een vulkanisch gebergte, over een maanlandschap en door gigantische kraters, in 2012 nog opgeschrikt door een eruptie. Het water is puur vergif en stoom briest constant uit de kraters; de vulkaan staat op springen maar wij dappere dodo's vervolgen onbeschroomd ons pad. Het is geweldig om weer op een track, in de wildernis te zijn. De mensen zijn aardig, de natuur is geweldig en het woord stress is nog nooit zo misplaats geweest.

Het uitzicht op Mount Doom en de Emerald Lakes is misschien wel het mooiste dat ik ooit tijdens een hike heb gezien. Ongelofelijk wat een woestenij. Ik kan me voorstellen hoe Sam zich moet hebben gevoeld, nadat hij Frodo de Mount Doom op droeg. Uitgehongerd, mentaal en fysiek gesloopt en met vieze stinkvoeten moet hij het laatste deel van de reis hebben volbracht, en ik trad in zijn voetsporen. Ik had aan het einde gelukkig alleen vieze stinkvoeten.

"Hey Frodo!" roept een oudere man naar mij terwijl ik hem inhaal. "Hey Gandalf!" roep ik terug. Na deze ietwat ongewone gespreksopening volgt zowaar een conversatie, waarin blijkt dat hij in Utrecht is geweest. "De wonderen zijn de wereld nog niet uit", zou mijn oude vader zeggen. Daarna zou hij op zoek gaan naar koffie, en dat deed ik hem na. Ik ging naar Wellington: de koffiehoofdstad van de wereld; het paradijs voor een jonge barista.

Met pijn in mn hart neem ik afscheid van het vulkaanlandschap en mijn goede gezelschap, en ik reis in m'n eentje naar Wellington: de hoofdstad van Nieuw Zeeland. Ik reis langs vulkanen en steppen, door wouden en over rivieren, door een landschap dat door tolkien zelf geschapen lijkt te zijn. Hoe zuidelijker ik kom, hoe ruiger het land wordt. Sprookjesbossen maken plaats voor ruige wouden en limburgse niemendalletjes voor echte bergen. Geel, bruin en rood vormen het kleurenpalet, want langzaam sluipt de herfst de wereld in, om zijn mystiek aan dit toch al mysterieuze landschap toe te voegen. Het is een kleine voorbode voor wat ik op het zuidereiland ga zien, en ik geniet ervan. Hoe meer wildernis, hoe beter.
"I wanna see mountains again, Gandalf! Mountains!" zei Bilbo, voordat hij voor de laatste keer de Gouw verlaat. Ik ben het met hem eens.

Met de aankomst in Wellington vindt de heimwee weer zijn weg terug in mijn bestaan. Alleen zijn is echt pittig. Ik neem het trammetje naar de top van een heuvel en kijk uit over de stad en haar prachtige heuvels en ik ben verdrietig. Het besef dat alle mensen die zo belangrijk zijn in mijn leven zo ver weg zijn, is als de donkere wolk boven het uitzicht over de stad. Ik ga vroeg slapen en hoop dat ik me morgen beter voel.
Gelukkig is het in Nieuw Zeeland makkelijk vrienden maken. Een potje kaarten, een praatje en een biertje en je ontmoet weer nieuwe mensen, die in een avond je kijk op de wereld weten te veranderen. Gesprekken over het ontstaan van de Japanse Samurai, over de keus van Suarez om naar Barcelona te gaan (chill om af en toe slap over voetbal te kunnen ouwehoeren) over hoe studeren in Nederland er aan toe gaat, over de heerlijke koffie in Wellington en over de vrijheid van het bestaan dat het leven heet.

Wellington is een hippe stad. Vette koffiebarretjes ("You're addicted to coffee man!" zei Lesley nadat ik hem weer wilde meeslepen naar een van de kleurrijke zaakjes die deze vrolijke stad rijk is; van wie zou ik die neiging tot koffieverslaving hebben hebben pap?), een gezellige sfeer op straat en talloze parkjes, strandjes en pleintjes voor een chillende fase. Het is er gezellig, maar na 3 daagjes is het weer mooi geweest met die stadse fratsen. In een parkje chillen kan je in Leiden ook! Daarom trek ik er met Philemon, een Fransman met een snor die zich bijna kan meten met die van mijn oude vadertje (je krijgt wel een hoofdrol in mijn verhaal zo pap), op uit richting de wereld van mijn dromen: het Zuidereiland!! Joaaaaaaa!!!

De Overtocht zelf is al geweldig, drieenhalf uur varen wij over helderblauw water onder een zee van groene bomen, en enteren wij als ware piraten het verlaten eiland waar de schat verborgen ligt. Marcus , een Duitser met de filmkennis van zeg een Van Velzen en een Houdijk bij elkaar, brengt ons naar het vredige Nelson, maar niet voordat wij een zwempartij hebben beleefd a la de 10km borstcrawl van Pieter van der Hoogenband. Wij springen van hoge rotsen in het water, de minder coole kinderen kijken tegen ons op, en we zwemmen als krokodillen tegen de stroom in.

De volgende onderneming is er een van vallen en opstaan, van het ingaan tegen de vertrouwde natuur, van de twijfel en de zekerheid tezamen.
Het plan: de Abel Tasman Track, een 4-daagse strandwandeling maar dan anders.
Met wie: Philemon, een alcoholverslaafde Fransman die denkt dat Chillende Fase een normaal Nederlands woord is (hihi).
Waar: Ergens in de wildernis ik heb eigenlijk geen idee.
Hoe: In een tent. Spannonnnnnnd!!!!

Ik verdwijn wederom vier dagen van de aardbodem, ditmaal om misschien een van de mooiste stranden van de wereld te aanschouwen. The Golden Coast is de naam van deze kustlijn, palmbomen en goudgele stranden maken de natuur. Ik dompel mezelf onder in een nieuwe wereld, waarin zorgen niet bestaan en stress een woord is dat lijkt uitgevonden door personen die niet weten hoe mooi het leven ook kan zijn. En ik geniet. Ik geniet alsof ik nooit meer terug zal komen, alsof ik over de tocht gedragen wordt door de getijden eb en vloed, alsof ik zwem door de zee waarin alle zwaartekracht verdwenen is.

En ik denk. Ik denk over het leven, over de wereld, over het verleden en de toekomst, over tijden waarin mijn geest minder helder was, maar ook over tijden waarin het geluk zegevierde, een jeugd als de lente.
Ik kijk uit over de baaien en ik denk. Aan de mooie mensen die deze wereld geschapen heeft, en aan de geweldige dingen die deze mensen mij in de toekomst zullen geven. Kleine tranen van geluk lopen over mijn wangen wanneer de muziek van Kensington mijn hart binnenstroomt terwijl ik vanaf een heuvel een nieuwe baai bereik en ik weet dat de toekomst goed voor mij zal zijn, zoals ook het verleden goed voor mij is geweest.

's Ochtends tjirpen de vogels zacht en 's nachts zijn het de ontelbare sterren die de kust tot een wereldwonder maken. We spelen de olympic games op het strand: Frankrijk tegen Nederland in een epische strijd: Holland wint de 30 meter sprint, het verspringen en de 20 meter vrije slag, maar moet Frankrijk voor laten gaan op het speerwerpen. We ontdekken de Cascade Falls en de Cleopatra Pool, beiden bevestigingen van het feit dat deze wereld niet echt kan zijn. Met onze wandelstokken a la de toverstaf van Gandalf ("Please don't part an old man from his walking stick") wandelen wij over de bospaadjes, als herders zonder schapen maar met baard (huidige lengte: langer dan de rolmaat om hem meten).

Het zijn lange dagen: we klauteren flinke afstanden op een dag en slapen weinig, door onder andere aanvallen van muizen ("Koen, we're being attacked!!" schreeuwt Phil midden in de nacht). Als de vermoeidheid toeneemt en de helft van ons eten de volgende ochtend opgegeten blijkt te zijn door muizen die zelfs agressiever zijn dan die in het stulpje aan de Binnenvestgracht, worden wij bijna verslagen door Moeder Natuur en wij dreigen op te geven, maar ons overlevingsinstinct en het feit dat er geen weg terug is in een omtrek van 50 kilometer maakt dat wij stap voor stap onze weg vervolgen, en het redden tot onze kampeerplaats, waar wij met het geluid van de golven en de krekels dood- en doodmoe in slaap vallen.

Na deze epische tocht hebben wij de veilige bewoonde wereld van Nelson weer bereikt, en de komende dagen staan in het teken van uitrusten en op krachten komen in de hangmatten die hier in overvloed hangen. Maar stiekem houd ik al een schuin oog op een volgende tocht, de palmbosdoorkruisende, strandverslindende, berggeitbeproevende Heaphy Track. Wie weet dat ik over een paar dagen weer van de wereld verdwenen ben. U hoort van mij!

"The trip was to be an odyssey in the fullest sense of the word, an epic journey that would change everything."
- John Krakauer, Into The Wild