De Woeste Wildernis & De Warmte van Mijn Baard

Beste burgers, boeren, boeven, Bammers en buitenlui,

Allereerst: ik vind het ontzettend leuk dat jullie allemaal meelezen met mijn avonturen. Ik had niet gedacht dat zoveel mensen geinteresseerd zouden zijn in de lengte van mijn baard, maar het is werkelijk ontzettend fijn om te weten dat er zoveel leuke mensen in Nederland zijn die de tijd nemen om mijn kleine romannetjes te doorgronden. Dankjulliewel! :)

Dit is deel drie van de legende over de jongen met baard die naar Nieuw Zeeland vertrok. En hoewel de fantasie van de kiwi in dit deel op verscheidene momenten misschien enigszins op hol mag zijn geraakt door het enthousiasme, kan ik u toch met enige zekerheid garanderen dat dit verhaal ergens gebaseerd is op de waarheid. Mocht u onwaarheden vermoeden in dit onsamenhangende gebrabbel of bent u gewoon van mening dat de schrijver teveel onzin in zijn blog plaatst dan staat het u uiteraard vrij om hiervan een melding te maken bij het officiele Meldpunt van Blogzaken: 64223816177. De reactietijd kan variëren aangezien de enige telefonist van deze hulplijn af en toe midden in de wildernis zit. Veel leesplezier!

Deel drie van dit avontuur speelt zich af op het centrale gedeelte van het Noordereiland, in het paradijs dat Nieuw Zeeland heet. Samen met Lisette en anderen reis ik door de groene hobbitheuvels, langs heldere meren, geisers en uitgestrekte wouden, op zoek naar de meest afgelegen plek op deze aardbol. En misschien dat ik hem zelfs heb gevonden.

Maar eerst gingen wij naar Hobbiton! Ik had in mijn stoutste dromen niet kunnen vermoeden dat ik zo ontzettend blij zou worden van het zien van de huisjes van dit vrolijke blote-voetenvolk. Alle plekken van de film waren er! Het huis van Sam, Bag End, de Party Tree, en natuurlijk het hek waar Bilbo overheen sprong toen hij op avontuur ging! Wat een epische plaats, al mijn dromen kwamen uit. Ik heb twee uur lang met een smile van oor tot oor gelopen, hoopvol om de hoek glurend van weer een hobbitholletje. De achtendertig koreanen die voor je foto's in de weg lopen moest je even wegdenken (gelukkig zijn ze niet zo groot dus valt de belemmering van het uitzicht mee) maar verder is het werkelijk een feest om hier rond te lopen.
Wat een perfectie, wat een vreugde.

En uiitkijkend over de Gouw besefte ik me hoe mooi het leven was, en ik werd een tikkeltje weemoedig. Een moment van geluk was het, vredig starend over heuvels en huisjes, een paradijs voor de liefhebber van dit grootse avontuur. Hun avontuur werd mijn avontuur, en mijn avontuur was zojuist groter geworden.

"I've never told my friends I was going to New Zealand," zei een Britse jongen in de Shire tegen mij. "I told them I was going to Middle Earth. And now here I am."

Een paar dagen later starten wij de eerste Great Walk: Lake Waikareomana! Een barre tocht die ons vijf dagen lang gevangen houdt in het midden van de wildernis. We nemen grote rugzakken mee, volgestopt met een zwembroek en dingen. We hebben geen auto dus liften wij, op hoop van zegen, tegen het advies van de complete Nieuw Zeelandse bevolking in, naar het einde van de wereld. Het is een gok, een avontuur, een grootscheepse onderneming met een twijfelachtig bestaan, wij gaan waar geen mens ooit is geweest. De weg erheen is niet eens verhard, het is een karrenpad a la het geitenpaadje van Oosterhout naar Dongen. Het zijn in meerdere opzichten Brabantse praktijken: het is een verlaten oord, ver van de menselijke beschaving, zonder degelijke voetbalclub.

Toch vertrokken wij. Met onze duimen omhoog stonden wij langs de weg, hopend op een auto die ons naar dit verre oord zou brengen. De eerste auto die langskomt is een politieauto! Meneer agent stopt, wij onzeker, mogen wij hier eigenlijk wel liften? Het is een grote donkere vent en vanonder strenge wenkbrouwen kijkt hij ons aan: "Where you going? Taupo? Jump in, I'll take you!" BONUS!! Wij met ons blije hoofd in de politieauto! Het zwaailicht mocht helaas niet aan. Verdere lifters betroffen twee Duitse surfdudes, een Indiase architect van Maori-gemeentehuizen en een ietwat vreemde vrouw waar we geen woord van konden verstaan maar die desalniettemin anderhalf uur voor ons omreed. Het was een mooie reis. En jawel, 7 uur en 5 liften later stonden wij aan het begin van ons onvergetelijke avontuur in de wildernis: de Great Walk van Lake Waikaremoana (ja probeer dat maar eens uit te spreken!)

Notitie 1 uit de wildernis:
Deze tocht is vergelijkbaar met de reddingsactie van Tarzan van Jane, dwars door het woeste ongecultiveerde regenwoud alleen dan zonder de apen maar met wel een buidelrat. Het is hier woest en wild: dit is de plek waarvoor ik al 2 jaar mn baard heb laten staan!! (Sorry lieverd ik weet dat ie op dit moment veel te lang is maar hij is wel echt superlekker warm!!) We hakken hout met een enorme bijl en maken vuur met takjes en kranten, zoals mensen in de meer afgelegen plaatsen van Nederland (zoals Gramsbergen en Sneek) dat naar men zegt nog steeds doen. Het accent van de mensen hier is echter beter te verstaan!
Einde van notitie 1 uit de wildernis.

Dag twee van de tocht is als een reis door het sprookjesbos: elfjes, tovenaars en boskabouters begluren ons vanaf boven in de bomen en vliegen rond op pratende vogels. Dit woud moet betoverd zijn. We hiken tussen Gigantisch Grote Oerbomen die al bejaard waren toen Julius Caesar nog in zijn luier door Rome kroop. We slingeren over touwbruggen (max 3 personen: berekenen ze dat met of zonder rugzakken van 20 kilo? Help) en ontdekken compleet verborgen watervallen als waren wij Captain Cook himself. De hutten zijn simpel maar warm, ome Peter en tante Julie uit Australie wandelen precies dezelfde route dus gezelligheid alom, we spelen Games en laten ons bemoederen door tante Julie, die ons raad geeft terwijl ze half ondersteboven met haar voeten in de lucht in een yoga houding ligt.

Maar wanneer het geluk werkelijk mijn hart binnenstroomt is wanneer wij de top van de Pahike Bluff bereiken, en uitkijken op mijlen en mijlen van onbegaanbare wildernis, een lust voor het oog zoals nog nooit eerder vertoond aan deze jonge en onbezonnen kiwi uit de Lage Landen. Groene wouden zo ver als het oog rijkt en bomen hoger dan de Domtoren; de schoonheid van deze plek is werkelijk ongelofelijk. Ik droom weg in de onsterfelijkheid van het moment en het leven is goed.

De Great Walks hebben mijn hart gestolen, en ik besef nu dat dit is waarvoor ik naar Nieuw Zeeland ben gekomen. Ik wil er zoveel mogelijk gaan doen. Daarom dat wij aankomende zaterdag met een groepje van vier dappere dodo's opnieuw de wildernis intrekken, ditmaal om de vulkanen van de Tongariro Track onveilig te maken. Inderdaad, lieve kinderen, we gaan naar Mordor. "One does not simply walk into Mordor."? We gaan het zien.