Besneeuwde Bergen, Afritsbroeken& Verloren Idealen

Besneeuwde bergen, afritsbroeken en verloren idealen

Zoals wij lezen in één van de vele blogs die in Peru hun bestaansrecht hebben gevonden: "De bussen in Lima zijn zo verschrikkelijk, in Nederland zouden ze op die manier niet eens de kippen vervoeren".
Hoewel wij in eerste instantie sceptisch waren over deze uitspraak, het grootste gedeelte van wat er in blogs wordt geschreven over Peru is natuurlijk klinkklare onzin en wordt bij elkaar gefantaseerd door fantasierijke studenten, was dit het begin van twee verschrikkelijke dagen in een stad die qua congestie (mooi woord he Freek) bijna niet te evenaren is. De salsa en de lieve vrouwtjes in de bus maken veel goed.

Wat sowieso grappig is, is dat de gemiddelde Peruaan ons aanziet voor een incapabele idioot, en dat bedoel ik op een positieve manier. Ik zal het uitleggen. We vallen als blanken behoorlijk op: als ik in de bus sta kan ik over de hoofden van alle driehonderd Peruanen heenkijken die er ingepropt zitten, en zwaaien naar de spiegel van de buschauffeur, wat ik ook regelmatig doe. Oma'tjes schrikken van onze lengte en zijn geintimideerd door de rugzakken die wij meesjouwen, alsof we een soort reuzen zijn in smurfenland. Het is dus meteen duidelijk dat we hier niet vandaan komen. Als we vervolgens in gebrekkig Spaans aan iemand vragen hoe we bij Plaza Del Norte komen, gaan ze er direct vanuit dat we compleet incapabel zijn. Ze laten ons voorgaan in de rij, wijzen ons precies waar we er uit moeten en een aantal keer krijgen we een persoonlijke escorte mee om ons, de onwetende toeristen, op de plaats van bestemming af te droppen. We krijgen een soort gehandicaptenbegeleiding.

Verder is Lima een draak van een stad.

Zodra wij kunnen pakken wij de bus naar Huanchaco, een klein dorpje aan de noordwestkust van Peru, voor een paar daagjes chillen en surfen. De surfleraren zijn relaxed, er is weinig te doen en de golven zijn goed. We drinken rum en dansen iets wat op salsa lijkt. Het is goed bijkomen van de drukte van Lima en New York, met een boekje op het dakterras in de zon.

Maar altijd zijn er de bergen die op ons en mijn baard wachten, wetend dat wij uiteindelijk de stap zullen maken om de hoogte in te gaan. Ditmaal zijn het de Cordillera Blanca nabij Huaraz (zoek maar eens plaatjes op google, als je durft), die onze aandacht hebben getrokken met hun witte gletsjers en enorme toppen. Het is tijd om echt aan het Peruaanse avontuur te beginnen.

'I want to see mountains again, Gandalf – mountains! And then find somewhere where I can rest, in peace and quiet. I might find somewhere where I can finish my book. I have thought of a nice ending for it: and he lived happily ever after to the end of his days.'
- Bilbo Baggins

Huaraz, het epicentrum van alles dat met bergen te maken heeft, de Andes is hier bereikbaar als nooit tevoren. Zodra we aankomen zien we de witte toppen van klassiekers als de Alpamayo, de Pisco en de Artesonraju (beter bekend als de Paramount Mountain, jawel die ene die als logo wordt gebruikt door Paramount Pictures, bekend van films als Titanic, Forest Gump en Shrek) naar ons loeren. Op elke straathoek worden wij door plaatjes geënthousiasmeerd voor het betreden van een wandelparadijs, en wij laten ons verleiden tot enkele veelbesproken tochten, zoals die naar Lake Wanchaco en Laguna 69 (de overheid besloot dat het makkelijker was om alle duizend meren hier maar gewoon een nummer te geven). Wij bevinden ons in een berggeitenparadijs.

De hoogte van de Alpen valt in het niet bij die van de Andes: de tochten hier beginnen op zo'n 3200 meter, de toppen reiken tot meer dan 6000, en het duurt een aantal dagen voordat wij wennen aan het nieuwe ademen, maar de uitzichten die we beleven zijn flink indrukwekkend. Daarom dat wij ons inschrijven voor een vierdaagse tocht, de door National Geographic tot de 25 mooiste tochten ter wereld uitgeroepen Santa Cruz, compleet met een entourage van ezels, gidsen, ezelmannen, koks en een bijzonder bonte verzameling van 10 medewandelaars, waaronder schaamteloze afritsbroekdrager Joël van Lebkov en zijn vriendin Bente (zonder afritsbroek, met ananasshirt) om de uiterste wildernis van de Andes met het eigen blote oog te aanschouwen. Cruciaal detail voor mijn medereizigster en menig trouwe lezer van dit verhaal: er zou gedurende deze 4-daagse periode niet gedoucht worden.

En of er niet gedoucht werd. Deze luxe zou ons dagenlang onthouden worden. Wat ons niet onthouden werd: kamperen op 3500 meter hoogte, passen zonder uitzicht vanwege de sneeuw (zoals je je kunt voorstellen was de teleurstelling groot), maar ook bijzondere meren en een aantal nieuwe inzichten in de mensheid:

"In Peru, if you sneeze three times, they say you will find love."
"In Scotland, when you fart five times, they say you need to take a shit."
- Een Schot op een berg met een fles rum

"Ik wil meer invloed in de blog, want volgens mij zit je alleen maar onzin op te schrijven."
- Mijn trouwe reiscompagnon

"Ik zeg niks meer tegen jou totdat die blog weer klaar is."
- Wederom mijn trouwe reiscompagnon

De baard wordt niet geschoren, nieuwe wandelschoenen worden uitgetest (dankje Mieke!!), afritsbroeken worden schaamteloos afgeritst (echt alsof het niets is, ongelofelijk hoe mensen hun idealen opzij kunnen schuiven), we bouwen kampvuren, maken flinke dagen (dag 3 is tien uur wandelen in de regen, hagel en sneeuw), en komen kapot aan bij de tentenkampen, meestal schitterend gelegen in een koude vallei. (Vraag van de reis: 'hoeveel truien heb jij aan?') Yael loopt alsof ze geboren is om de bergen in te gaan en we genieten van het koude avontuur. Flinke waardering gaat uit naar de sombrero-dragende veteranen die de ezels bepakken, prima maaltijden voor ons koken en de tenten voor ons opzetten én afbreken. Dit soort luxe vind je niet in Nieuw Zeeland of de Alpen, en onze dank is groot.

Wij ritsen onze afritsbroeken af en maken ons klaar voor een nieuw avontuur: van de heldere hoogtes van hoog Huaraz maken wij morgen de reis naar de warme woestijn van Huacachina, waar een hotel met zwembad en een enorme berg zand op ons wacht.

Dank u voor het lezen van dit epos, zeker als je bedenkt dat sommige lezers dit project daarna ook nog naar het Brabants moeten vertalen dan kan ik me voorstellen da da kei lastig is. Ik waardeer jullie pogingen om het te ontcijferen. Voor vragen of opmerkingen kunt u contact opnemen met mijn secretaresse.

Houdoe!