De Grote Stad Waar Alles Groot Is

'Where did you find all these absolutely wonderful people?' (Jack Kerouak - On The Road)

Ja ja, het is heus waar jongens en meisjes en kinderen. Deze twee avonturiers verdwijnen de komende twee maanden in het wild, waar zij wellicht het een en ander zullen beleven. Zij zijn goed voorbereid op pad gegaan, ik tenminste, met in mijn ene hand mijn masterdiploma, resultaat van 5,5 jaar hard werken, met af en toe een klein pleziertje maar vooral noeste arbeid, en in mijn andere hand mijn vriendin, resultaat van 4,5 jaar hard werken, met af en toe een pleziertje maar vooral van noeste arbeid.

Zoals ik ook in Nieuw Zeeland geprobeerd heb om het avontuur zo accuraat, waarheidsgetrouw en feitelijk mogelijk te beschrijven, vrij van literaire onzinnigheden en hippie-achtig geklets over de vrijheid van het bestaan, zal ik ook deze keer weer trachten om van de belevenissen in Amerika een logisch, leesbaar, lucratief literair geheel te construeren. Mocht u van mening zijn dat dit niet is gelukt, dan kunt u contact opnemen met de schrijver, hoewel de kans groot is dat hij zich samen met zijn berggeitje verstopt heeft op een berg.

De eerste stop was New York, hoofdstad der kapitaalkrachtigheid, centrum van de Westerse beschaving en uitbreider van de betekenis van het woord 'groot'. Want hoewel wij allen weten dat Yael een grote eter is, was de pizza die wij de eerste dag aten van zo'n omvang dat hij met geen mogelijkheid op te krijgen was. Wellicht dat de meneer met de snor het was gelukt, maar dan het laatste stuk als een boer met kiespijn.

De gebouwen zijn groot, het eten is groot, de winkels zijn groot, de mensen zijn groot. Het doet me denken aan een lied van een cabaretier, ik weet niet meer wie, die wij vroeger luisterden als wij in het busje naar Italië op vakantie gingen:

'Wat zijn de vrouwen groot, wat zijn de vrouwen groot
Ik was laatst op het strand, ik denk: daar ligt een rondvaartboot.'

Zo voelen wij ons in New York, een beetje zoals Brabanders zich moeten voelen wanneer zij voor het eerst écht in de beschaving zijn, en er achterkomen dat er meer voetbalclubs zijn dan dat provinciale clubje waar ze voor twee tientjes de oude meneer Van Bommel nog eens op zijn oude dag een balletje laten trappen.

Het is schitterend. De mensen, de drukte, de neonreclames van Times Square (groot). En indrukwekkend, het 9/11 memorial monument, dat werkelijk prachtig gebouwd is, laat ons teruggaan in de tijd, toen mama thuiskwam en zei dat de tv aan moest en wij verbijsterd keken, ook al waren wij nog te jong om écht te begrijpen wat er was gebeurd.

Wij zijn moe van de lange reis, die nog eens werd verlengd omdat duizend bommen en granaten één of andere grapjas per ongeluk in de haast mijn backpack had meegenomen van het vliegveld. Luckily werden wij geholpen door een aardige mevrouw van het vliegveld (maat van haar milkshake: groot), werd de grapjas in kwestie gebeld en werd de backpack de dag erna netjes bij het hotel afgeleverd (maat van de backpack: groot). Nu gaan we slapen in onze chille kamer in Brooklyn en morgen gaan wij verder met ons avontuur.

Dag 2 is een opstapeling van bizarre taferelen, en wat zijn de mensen hier aardig. in een regenbui krijgen wij een paraplu van een random jongeman, want hij woont toch in de buurt. Ook komen wij mensen tegen die op weg zijn naar de mermaid parade. Inderdaad, verkleed als zeemeermin. De vriendjes en echtgenoten staan er een beetje bij van: ja, dit hoort er ook bij.. Yael wou ook maar hier heb ik sterk standgehouden en mijn grenzen gesteld.

In deze alinea wilde ik graag opschrijven wat we allemaal hebben gegeten in New York, maar mijn reiscompagnon heeft mij helaas geen toestemming verleend voor het openbaar maken van zo'n calorieverslindend, culinair onwelvoeglijk, gezondheid afbrekend eetpatroon. Dit uit angst voor wat haar vriendinnen hiervan zouden denken, mochten zij de tijd en moeite nemen om een poging te wagen om dit onsamenhangende doch in goedgehumeurde stemming geschreven project te ontcijferen. Aangezien ik mij niet kan voorstellen dat zij door de veel te lange inleiding van dit verhaal heengekomen zijn (behalve lianne misschien, want die is bekend met geschiedenisboeken en dat moet minstens net zo erg zijn), ga ik het toch doen.

Drie avonden pizza, twee hotdogs, vier bagels, macdonalds en een broodje hamburger.

Niemand had mij verteld dat er in het Metropolitan Museum zoveel Europese kunst te zien was, en wij genieten van miljoenduizend mooie schilderijen, brillensub is aan en gaan! Onder de favorieten vinden wij bijzondere plaatjes van Turner, de immer zondersondergaande landschappen van Claude Lorain, een klassieker van Poussin, koeien van Van Ruysdael, Jacques Louis David en ongeveer twee zalen vol (hoe zijn al die units hier gekomen?) schilderijen van onze eigen Leidsche Rembrandt zelf. Kunnen wij ook nog eens zeggen dat we uit een coole stad komen.

Op de laatste dag vliegen wij 67 verdiepingen omhoog in een turbolift om deze epische stad vanuit de hoogte te zien: naar de top van het Rockefeller Center, een van de hoogste units in deze leipe stad! Harvey Specter mag z'n zaakjes dan goed voor elkaar hebben, zo'n bizar vet uitzicht over de stad heeft hij niet (wij wel). Hij heeft alleen wel een driedelig pak en een limousine (wij niet).

Het is tijd om ons Noord-Amerikaanse avontuur te verlaten, en met enige weemoed pakken wij onze spullen en schoorvoetend verlaten wij deze stad, die meer tijd verdient dan wij hem hebben kunnen geven, want het louter rondlopen in deze stad geeft inspiratie, energie, voor verhalen met en zonder baarden en geeft mogelijkheden voor het leven dat louter de Amerikanen voor zich kunnen zien ("This is Amurica!"). New York, wat een leipe stad.

De volgende stop is Lima, Peru, waar wij ons rustag zullen inleven in de Zuid-Amerikaanse vibe en een plan maken voor de komende twee maanden. Tips en suggesties zijn welkom! Dames en heren, het was een waar genoegen, u hoort nog van ons.