Wilde Woestijnen en Wonderbaarlijke Wereldwonderen

En het verhaal ging verder. Eens even kijken, waar waren we gebleven? O ja, onze twee avonturiers hadden de bus genomen naar het ononthoudbare Huacachina, een Disney-achtige Aladin-oase gelegen in de woestijn, waar het leven draait om aan het zwembad liggen, zandkastelen bouwen en, o jawel, sandboarden. Dit laatste, lieve lezers, is een soort snowboarden of surfen, hoe je het wil zien, maar dan in het zand. En de grap is dat het nog best wel hard gaat ook, omdat die duinen dus niet a la noordwijk twee meter hoog zijn, maar honderden meters. Je kunt je voorstellen dat hier een hoop plezier uit voortkomt.

Wat je alleen dus niet moet doen is je camera nog in je zak hebben als je zo'n heuvel afraast, want dan komt er zand tussen en dan gaat ie kapot. Gelukkig dat er ook in Peru meneertjes zijn die verstand hebben van apparatuur en het zand dus uit de camera kunnen halen zodat hij het weer doet (sorry lieverd voor de stress). Een kapotte camera is echter een relatief klein probleem als je weet dat dit sandboarden vrij hard gaat en er dus ook ongelukken gebeuren. Zo zien wij hoe een jongen van onze leeftijd met idiote snelheid uit de bocht vliegt, verkeerd terecht komt en even later door een ambulance wordt opgehaald.. Doe voorzichtig jongens..

Wij kijken de zonsondergang in de woestijn, drinken drankjes met vriendinnen van Yael uit Leiden (de wereld is klein), en ook onze vriendelijke vriend met afritsbroek (idealen!) komt nog even langs, want hoewel de gemeente Zuid-Holland zo'n paarduizend keer in Peru past neemt iedereen natuurlijk dezelfde route en blijkt stalken makkelijker dan verwacht.

Misschien ben ik door het afgelopen jaar serieuzer geworden of is het de sfeer in Peru, maar een vermindering van de onbezonnenheid sluimert tussen de zinnen over deze reis door en ik voel dat ik het niet kan negeren. Het is ook wennen aan de cultuur, de armoede, de zooi op straat en de huizen, waarvan we ons soms oprecht afvragen of er mensen of dieren in wonen. Je wordt belazerd tot op de halve sol (12 cent) en iedereen wil iets van je. Ik zie 's avonds kinderen op straat aan het werk, en vraag me af hoe het hier zit met kinderbescherming en leerplicht maar eigenlijk wil ik het niet weten.
Dat is niet de beste omgeving voor een Koen, die zich op reis liever verschanst in de rust van de natuur of de veilige schoonheid van de rijke Europese steden (we hebben het echt goed in Europa jongens). Daarom hebben wij besloten om nog louter hostels te zoeken in het net iets rijkere centrum van de steden, en verder zo veel mogelijk op zoek te gaan naar de natuur.

De reis naar Cusco is lang (17 uur) maar schitterend. We nemen een bus van Cruz del Sur, de sjiekste maatschappij van Peru, met eigen tv schermen met een bonte verzameling aan Westerse films. We kijken Bridget Jones (best geinig) en Deepwater Horizon, en het tweede deel van de reis geniet ik van het uitzicht van de gigantische bergen waar wij doorheen rijden (niet naar beneden kijken). Muziekje op, Yael slapend op m'n schouder, ja dat was best wel een chill momentje.

Cusco is zowaar een mooie stad! Even voor de nerds onder de lezers (en dat is volgens mij best een hoog percentage) een klein geschiedenislesje. Cusco wordt gezien als het Rome van Zuid-Amerika: het was de hoofdstad van het Inca-Rijk, dat zich uitstrekte van Colombia tot het zuidelijkste puntje van Argentinië. Best wel episch. Nou, en in Cusco woonde dus de Inca, de koning, en hij bouwde er paleizen en er woonden Alpaca's. Toen kwam rond 1500 meneer Pizarro, een Spanjaard en een flinke trotseerbeer, en hij veroverde Cusco, en liet er een aantal bizarre kathedralen, paleizen, musea en pleinen bouwen. De hele stad werd omgetoverd tot een Spaans bolwerk, en reizende reizigers die in bijvoorbeeld Sevilla of Valencia zijn geweest zullen herkenning vinden in de kleuren, de architectuur en de sfeer. Relaxte pleintjes, leuke restaurantjes en als bonus alpaca's op straat. Deze informatie werd verkregen van Wikipedia en een 2.5 uur durende wandeltour waarbij wij bijna in slaap vielen want niemand kan 2.5 uur luisteren en het woord trotseerbeer heb ik er zelf aan toegevoegd omdat ik het leuk vind klinken.

De eerste tocht vanuit Cusco is een uitdaging: we klimmen naar de pas van de Rainbow Mountain. En jawel, dit zou een nieuw hoogterecord worden voor deze dappere dodo's: 5200 meter boven zeeniveau! Bedenk goed: ademen op deze hoogte is veel en veel zwaarder dan beneden in ons lage landje, en ook op de Santa Cruz trek hadden wij de effecten hiervan ondervonden. Zouden we het halen? Lees snel verder!
Hoewel Yael als een ware alpaca naar boven huppelde had ik die dag slechte benen, en elke stap was zwaar. Wat ook de mentale toestand niet bevorderde was dat er om de twee meter geniepige mannetjes met paarden stonden, die je er graag op wezen dat je er niet uitzag alsof je het lopend ging halen en overduidelijk een ritje op hun paard nodig had om de top te bereiken. Geniepig is het. Veel wandelaars trapten erin. Maar koppigheid is sterker dan vermoeidheid, en de dodo's stapten door.
Onze gezonde Hollandse benen brachten ons naar de pas, en het uitzicht was het mooiste dat ik tot nu toe heb gezien in Peru. Stel je voor: bergen in vijf verschillende kleuren, besneeuwde bergtoppen, misschien dat ik maar eens foto's zal uploaden voor de nieuwsgierigerds want Peru is toch wel echt heel erg mooi jongens.

En dan, jongens en meisjes, is het moment van de waarheid aangebroken: we starten de vierdaagse Inca Jungle Trail naar Machu Picchu: een toeristische doch avontuurlijke vierdaagse tocht waarin geraft, gemountainbiked en geziplined zal worden. Op de vierde en laatste dag zullen wij de klim maken naar Machu Picchu, het oude, door lama's en alpaca's bewoonde Incabolwerk. Nou, zoals je begrijpt hadden we daar dus wel zin in. Saillant detail voor mijn dierbare reiscompagnon en menig lezer van dit avonturenverhaal: er zou tijdens deze vier dagen wél gedoucht worden. Nee maar serieus, dit was echt een mooi avontuur.

Op de eerste dag van de Jungle Trail wordt de minder mooie kant van Peru pijnlijk blootgelegd. De leraren van Cusco zijn in staking. Navraag bij geïnformeerde Peruanen leert ons dat zij protesteren tegen de salarissen, die inderdaad ontzettend laag zijn hier. Het grootste deel van de leraren in Cusco wordt gedwongen om voor 's avonds een tweede baantje te nemen, bijvoorbeeld als taxichauffeur, om hun gezin te kunnen verzorgen. En de leefomstandigheden zijn niet best.

Om dit protest kracht bij te zetten en de regering onder druk te zetten blokkeren zij een halve week lang de enige toegangsweg naar Machu Picchu, nabij het dorpje Ollantayambo, waardoor 2000 toeristen per dag vertraging oplopen of zelfs helemaal niet kunnen gaan (de trein rijdt 3 dagen niet vanwege honderden rotsblokken op het spoor). Als ons busje vol toeristen aankomt bij Ollantayambo staan er honderden boze mensen op de weg, en de weg wordt compleet versperd door bergen stenen. Na anderhalf uur komt de ME met traangasgranaten waardoor de menigte uit elkaar gaat en de busjes één voor één langs kunnen. Hoewel alles vreedzaam gaat, het blijven beschaafde leraren, en ook de politie niet van plan lijkt om geweld te gebruiken, hebben we ons wel eens beter op ons gemak gevoeld dan in dat busje.

Zodra we langs de barricade zijn klimmen we enorm hoog de bergen in, om deze vervolgens, o jazeker, met mountainbikes weer naar beneden te rijden. Vooral turbomuis Yaël vliegt als een razende de berg af. De tweede activiteit is raften, toevallig één van de favorieten van de man met de baard! Na de uitleg (inclusief oefenen dat iemand in het water valt) zijn wij niet meer zo zeker van onze zaakjes, doch wij zetten onze twijfel dapper opzij en springen de boot in. In ons turboteam, met ondergetekende avonturiers, twee Britten en twee Zwitsers, en een half doorgedraaide kapitein vliegen wij de rivier af, met het kolkende water in een allesverslindende hoofdrol.

De volgende dag is een niet geringe 22 kilometer lopen over de oude Incapaden, maar de pauzes (hangmatten en warmwaterbaden) maken het tot een relatief relaxte onderneming. Het is anders dan op de koude Santa Cruz, waar een kopje thee het grootste genot van de dag was of in Nieuw Zeeland, waar kou en ontbering dagelijkse kost waren als in de goudmijnen van Alaska, en de ijspegels bij tientallen aan je snor bleven hangen. Nee, dit is gewoon een toeristentocht, maar wel een hele mooie.

Onze groep wordt versterkt door twee Peruaanse Belgen, die zijn opgegroeid in België maar nu op bezoek zijn bij hun Peruaanse familie, en zij leren ons veel over het land. Ook worden wij vergezeld door een ietwat te aanwezige Duitse dame en twee stelletjes Duitsers waarvan één de tot onze spijt maar al te zeer bekende naam Holger draagt.

Op dag drie staat het ziplinen gepland, en hoewel wij hoog boven de bomen vliegen zijn wij eigenlijk met onze gedachten al bij morgen, de dag dat wij Machu Picchu zullen beklimmen. De tocht naar Aguas Calientes, het toeristendorpje onder Machu Pichu, is saai en wij verlangen naar het uitzicht dat wij boven zullen hebben. Met grote stappen a la Vader Jan, doorzettingsvermogen a la Opa Bert en vanwege het slechte eten onstilbare honger a la Daan Linders stappen wij door.

In mijn lange leven heb ik nooit kunnen dromen dat het Yael zou lukken om om half 4 (!) op te staan, en dat ook nog zonder te zeuren, maar de wonderen zijn blijkbaar de wereld nog niet uit. Als een ongeduldige, bronstige Alpaca sleepte zij mij mee de berg op (een moeilijk pittige klim van een uur, de Mount Everest is er niks bij), zodat wij om 6 uur 's ochtends bij zonsopkomst met eigen ogen het befaamde Zuid-Amerikaanse wereldwonder konden aanschouwen.

Hoewel je inmiddels duizend plaatjes hebt gezien van de oude Incastad, met en zonder lama's, en het lijkt alsof de halve wereld er al is geweest, is Machu Picchu een ongelofelijk mooie plek. Stel je voor: eeuwenoude ruïnes, smalle straatjes, door lama's bewoonde heilige tempels, sterrenwachten en offerplaatsen, en dat alles op een enorm plateau te midden van en met uitzicht op gigantische groene bergtoppen. De gids vertelt over vergeten legenden en fabelachtige saga's, de brillensub is aan en wij worden voor even meegenomen naar een andere wereld. Het doet denken aan de Sixtijnse Kapel in Rome, de piramides in Egypte en de Domtoren in Utrecht: een unieke plaats in de wereld waar architectonische geschiedenis werd geschreven en waar de mensheid over duizenden jaren nog met bewondering naar zal gluren. Het is magisch.

Vanaf wanneer verandert een vakantie in een reis?
Is het op het moment dat je opnieuw de was niet doet, en met je net iets te lang gedragen kleren door de stad banjert?
Is het op het moment dat je opnieuw de bus pakt naar een nieuwe plek, en voelt dat het avontuur een gewoonte is geworden?
Is het het moment dat de filosoof in je ontwaakt, en je je dingen begint af te vragen over het leven en over je toekomst?
Is het het moment dat je vijf vragen achter elkaar in je blog schrijft?
Of is het op het moment dat je thuis mist, en beseft dat Hollands ontbijt beter is dan twee maanden lang elke ochtend een banaan en een broodje ei? (we hebben zin in bolletjes met hagelslag!!)

Ik heb bizar veel zin in Bolivia, het komende deel van de reis, want de natuur daar schijnt ongelofelijk te zijn. Vulkanen, zoutvlaktes, Wild-West ravijnen, geisers, met flamingo's gevulde meren in alle kleuren van de regenboog en natuurlijk de gigantische jungle van de Amazone, waar luipaarden en kapibara's vechten voor hun bestaan. Hoewel het zal betekenen dat we maar liefst 5 afleveringen Game of Thrones zullen missen en spoilers haast onvermijdelijk zijn (ik heb nu al uit betrouwbare bronnen begrepen dat er in aflevering 1 vooral veel gepraat wordt) belooft het nog een epische maand te worden. Grote kans dat jullie favoriete verhalenverteller ook hier de inspiratie zal vinden voor een nieuwe aflevering van dit met niet-bestaande woorden gevulde verhaal.