Het Einde van een Grote Reis
Door: Koen
Blijf op de hoogte en volg Koen
24 April 2015 | Nieuw Zeeland, Auckland
Dit is het laatste deel van de legende over de jongen met de baard die naar het kiwi land vertrok. Drie maanden lang heb ik mogen genieten van de vrijheid die dit onuitputtelijk idiote bestaan met zich meebrengt, ik heb mogen leven in de golven, in de bergen en op vulkanen, en de grenzen van de wereld heb ik met eigen ogen verplaatst zien worden. Ik duik nog een keer weg in de wanordelijke chaos van dit avontuur, terug naar de basis van het onzekere doch schitterend kleurrijke leven van een reizende reiziger op reis.
In Wanaka springen mensen uit vliegtuigen: jaa het was eindelijk tijd voor mijn skydive! Prachtige blauwe hemel, ik dat vliegtuigje in, probeer niet te denken aan het ongeluk in Taupo, het komt goed, rustige chillende fase, maar de adrenaline giert! Mn springpartner is een Zuid-Afrikaan met 20 jaar ervaring (bijzondere baan: 5 keer per dag uit een vliegtuig springen). Hij vraagt of ik er vertrouwen in heb. "Yeah," zeg ik, mijn angst verbergend achter een grote onstabiele muur van zojuist in elkaar getimmerde zelfverzekerdheid. "And you?" "Nahh," zegt hij, terwijl hij een twijfelend gebaar maakt.
Great.
We klimmen hoger en hoger en hoger, uitzicht over de inmiddels besneeuwde Southern Alps, en dan gaat opeens die deur van het vliegtuigje open. "Shiiiiiiit" roep ik, terwijl hij me richting de opening manoeuvreert, 12.000 feet boven de aarde. Wie heeft dit idiote idee bedacht?!
"Aaaaaaaaaaaahhhhhhh"
45 seconden schreeuwen, angst, complete chaos en onoverwinnelijke epischheid. Holy shit.
Zodra de parachute opengaat wil ik meer. "Can you do something crazy?" vraag ik met m'n stomme hoofd. Ik krijg als antwoord een geniepig lachje, en ik heb meteen spijt van mijn idee. In plaats van een rustige afdaling krijg ik loopings en spiralen en ontelbare draaien en als ik op de grond land ben ik zo duizelig als een in het rond gedraaide tuinkabouter, alsof ik achterstevoren de wenteltrap van de astronomietoren in Zweinstein ben afgedaald in achtervolging van de gouden snaai, je kent het wel.
Pap en mam, ik moet jullie iets bekennen. Ik ben hier bevriend geraakt met een drugsdealer. En niet zo eentje die je hier overal hebt, met drie plantjes in de tuin, maar een vrij idiote wiethandelaar die per jaar voor 90.000 dollar aan spul verkoopt in de backway alleys van Auckland.
Ik zit te liften van Wanaka naar Hokitika, stopt er een ietwat vage figuur, geen stijlvolle maffiabaas a la Don Corleone maar meer een figuur uit New Kids maar dan zonder Brabants accent (gelukkig). Beetje ouwehoeren, grappen maken, hij rookt een jointje, primajima, zegt ie "Is it okay if I stop over here, I need to check something." "Uhh okay." Verdwijnt de bosjes in, komt even later terug. "Shit, it's gone!" "What's gone?" "My weed plants! The police must have found them! And I think they put a camera there. Let's get out of here!" Vroem, hoppa wegsjezen. Vervolgens vertelt ie dat "de popo" al drie keer bij zijn huis zijn geweest voor een controle, "But they didn't find anything, hihi." Zijn vier kinderen vinden het allemaal okay. Als jullie mij binnenkort als boef op het nieuws zien verschijnen: ik ben onschuldig!
Ik reis naar de prachtige, door Nikau Palm Trees verzadigde West Coast om te surfen. Kom ik aan in Hokitika, na acht uur liften, helemaal gaar, blijkt dat hier helemaal niet gesurft kan worden. De golven zijn veel te gevaarlijk. Huilen.
Maar gelukkig ben ik een geluksvogel in hart en nieren en kan ik de dag daarna met Eleonore, een hulpeloos heerlijke hippie uit Hawaii, in haar busje mee naar Punikaki, om mij alsnog in de metershoge golven te begeven! Hoewel de zee ongelofelijk koud is en ik geen wetsuit heb gaan we als wildebrassen het water in! Ik spring op de plank en bewandel de zee als de reincarnatie van Moses maar dan met een iets kortere baard! Ik duikel en verdrink en ga tienduizend keer ondersteboven maar het lukt me een aantal keer om een golfje te pakken en als de zon langzaam ondergaat kan ik me er eindelijk toe zetten om deze onmetelijk heerlijke speeltuin te verlaten. Het was een moeilijk chille dag. We drinken bieries op het strand, graven naar schatten in een geheime grot en filosoferen over het vrije leven. "The stoke went through the roof today," zegt ze, waarmee ze bedoelt dat het een Grote Chillende Fase was. En dat was het ook.
Huidige baardlengte: Germaans stamhoofd.
Random quote van de dag:
"How long have you been travelling around on this bike?"
"Five years."
- Een doorgewinterde fietser
Het woord vrijheid wordt in Nieuw Zeeland meegesleurd naar een compleet andere dimensie. Zo ontmoet ik een 37-jarige Engelsman die op een dag genoeg kreeg van zijn werk en besloot om op datzelfde moment vanaf zijn huis in Engeland naar India te fietsen. Vijf jaar later vind ik hem hier fietsend terug, na ook Zuid-Amerika op de tweewieler doorkruist te hebben, in het kiwi land, waar hij ook ooit als 21-jarige jongen met baard zijn eerste reiservaring vond. (Zou het een voorbode zijn?)
Eenzelfde soort verhaal krijg ik van een oudere man in de trein over de Southern Alps, terwijl langzaam de bergen langs de ramen glijden. Hij verliet Nederland op zijn 19e na een ruzie met zijn alcoholistische vader, en met 20 gulden op zak begon hij een nieuw leven aan de andere kant van de wereld. Hij is hier nog steeds gelukkig, en met een glimlach die alle vriendelijkheid van de wereld in zich lijkt te hebben verzameld wenst hij mij het beste toe.
Een andere vorm van vrijheid vind ik in een verhaal over een backpacker die drie dagen lang leefde op louter pindakaas. Maar misschien heeft dat meer met mentale afwijkingen en ultieme skirheid dan met vrijheid te maken, ik laat de beoordeling aan u.
Een onmogelijk epische pelgrimage naar het centrum van het leven is met het typen van deze laatste woorden ten einde gekomen. Mijn baard en ik stappen morgenochtend in het vliegtuig, op weg naar een plek waar de warmte van ongelofelijk lieve familie en vrienden op mij wacht. Het is tijd om naar huis te gaan.
Achter mij laat ik de epische wildernis van het kiwi land, een ongenaakbare woestenij van bovenmenselijke proporties, de afgelopen maanden door mij zo vaak beschreven met woorden waarvan ik eigenlijk de betekenis niet wist, maar die ik toch gebruikte omdat de klank ervan mij vervulde met extatisch jubilisme. Een land waar de natuur zegeviert zoals het hoort, en er vreugde brengt aan eenieder die weet hoe hem te doorgronden.
Achter mij laat ik geweldige reisgenoten, Nederlanders die mij zullen begrijpen, en buitenlanders die op dit moment chagrijnig zijn omdat Dutch zo'n belachelijk moeilijke taal is (de u en de i maken de ui, de e en de u make de eu, de a en de u maken de au, de i en de j maken de ij en de o en de e maken de oe, kun je voorstellen hoeveel plezier ik heb gehad om dit uit te leggen), geweldige mensen zonder wie mijn reis niet hetzelfde was geweest.
En achter mij laat ik de ontdekking van de mens, in al zijn onwaarschijnlijk volmaakte heerlijkheid. Van drugsdealers tot lieve opa'tjes, van politieagenten tot psychiaters met mentale afwijkingen, en van Chinezen die met je op de foto willen tot talloze mensen die mij als mens en als psycholoog op alle mogelijke manieren hebben gefascineerd, zij hebben mij laten inzien dat de foto's slechts het allerkleinste puntje van de ijsberg zijn op een reis als deze. Want het is deze collectie van excentrieke, fantastisch onzorgvuldig uiteenlopende verscheidenheid aan individuen die een reis als deze maakt tot de ontdekking die het is.
En ik zal nog eenmaal eerlijk zijn: de onophoudelijke stroom aan vrolijke onzin die ik in de afgelopen maanden op papier heb geprint heeft het misschien ietwat verdoezeld, maar ik mis Nederland gigantisch. In de vele uren die ik hier had om te filosoferen over de wereld die ons gaande houdt en de vrolijke vriendelijkheid van het bestaan, heb ik ontdekt dat perfectie dichterbij is dan op een menselijke manier voelbaar is. Wij gaan, wij staan, wij rennen en sprinten, vliegen door de jaren en zoeken voor eeuwig naar verbetering, zelfs daar waar de cirkel al rond is. Wij kopen en willen, verlangen en eisen, proberen en falen zonder te beseffen dat het goud aan het einde van de regenboog ons heeft verblind omdat het recht in onze ogen schijnt. Misschien is een reis als deze soms nodig om te beseffen hoe goed het leven is. Bij mij heeft het dat in ieder geval ongelofelijk sterk duidelijk gemaakt.
Drie maanden lang vertoefde ik in het paradijs, waar tijd niet bestaat en waar de warmte van het haardvuur genoeg is voor een mooie avond. Een boekje mee om te lezen, een potlood en papier om te schrijven, een stem om te praten en meer heeft men niet nodig. Want het geluk is om ons heen, onbegrijpelijk en ondoordringbaar doch krachtig en het steekt als een zwaard in het hart. En ik besef me dat ik het mee neem straks, als ik weer terug kom in het Holland van de 21ste eeuw, het land van de goede mensen en de lieve familie. Dit geluk, deze vrolijkheid en blijheid en de wetenschap dat de wereld zo puur en magisch kan zijn, dit reist voor eeuwig met mij mee in de geest van mijn lichaam, in de geest en het hart van deze 21-jarige jongen met baard die ooit, zo vertelt de legende, in zijn eentje naar Nieuw Zeeland ging.
Dankjewel voor alle ontzettend lieve en chille berichtjes gedurende mijn reis! Het is ontzettend fijn om te weten dat er zulke goede mensen zijn!
Koen
"Love, liberty and time: once so disposable, are the fuels that drive me forward. And love, most especially, mio caro. For you, our children, our brothers and sisters. And for the vast and wonderful world that gave us life, and keeps us guessing."
- Ezio Auditore da Firenze
-
24 April 2015 - 17:44
Jozefien:
Hoi, koen
Bedankt voor al je mooie reisverslagen , waar je je tot de verbeelding sprekende avonturen met ons deelde en je ook steeds kwetsbaar opstelde wanneer je dat nodig vond. En wat dit laatste verslag betreft ; daar ben je ook nog eens heel eerlijk!! Petje af koen en welkom thuis en geniet van alle mensen waar je zo van houdt en die dus zo belangrijk voor je zijn en van al je nieuw verworven inzichten en opgedane levenswijsheid!!! Groetjes jozefien -
25 April 2015 - 09:22
Ilse:
Lieve koen,
Wat een mooi laatste verslag. Houd vast wat je ontdekt hebt, neem het mee, en je geluk zal altijd bij je zijn
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley