Oneindige Avonturen in een Wonderlijk Wilde Wereld

Blog 5 aangepast

"De kroon van de persoonlijkheidsontwikkeling was niemand nodig te hebben, alleen te zijn, een zwevend punt in de duisternis."
- Caesarion

Lieve burgers, Bammers, boeven, bazen, boeren en buitenlui,

Dit is alweer deel vijf van de legende over de jongen met baard die vertrok naar het land van de kiwi's. En hoewel het minstens drie baarden geleden is dat deze jongeman zijn woekerende gedachten en belevenissen op Facebook met de mensheid heeft durven delen, betekent dat niet dat hij niet geschreven heeft! Integendeel, mijn digitale potlood schrijft als nooit tevoren, een wervelwind aan idiote manifestaties als een Sal Paradise maar dan door het kiwi-land, gedachten als een trein door de tunnels van het bestaan. Bij deze dus wederom een spannend verhaal voor bij het haardvuur, over bergen en vulkanen, mensen in tienmiljoen kleuren, tochten naar het einde van de wereld, onbeheersbare emoties en een beetje over deze papi zelf: het fenomeen Koen.

Ik verlaat het heerlijke zonnige Nelson, om in mijn eentje op pad te gaan naar Kaikoura, daar waar de wilde dieren leven. Walvissen, dolfijnen en zeehonden dwarrelen hier in het rond.
Ik besluit om te liften, een reis van 3.5 uur, en ik geniet voor eeuwig van die keuze, want ik ontmoet louter helden op deze dag, zoals een door Angela Merkel geobsedeerde Kiwi met als droom de bondskanselier een kus op haar wang te geven en een Duitser in een hippie-busje die eigenlijk psycholoog had moeten worden; gesprekken over Freud en Milgram en de brillensub is aan!

Zodra ik in het hostel aankom begint het avontuur, want met mijn twee kamergenootjes fietsen we, op de tandem, joaa tring tring tring tring tring (Wie is deze pokemon? Het is Noud!) naar een zeehondenkolonie waar zij spartelen en dartelen in het wild. Zonder het te weten komen wij 1 meter dichtbij een zeehond (hij lag verscholen in de bosjes), waardoor wij door zijn moeder bijna worden aangevallen. Rennen! Ik duik het water in met honderden dolfijnen en snorkel in de Pacific Ocean, het is een groot feest.

Tijdens het hitchhiken van Kaikoura naar Christchurch ontmoet ik Mart, een Twentse jongen met een heerlijk accent en een liefde voor alles dat ook in mijn ogen heilig is. We stappen in de auto bij Mevrouw Pittige Tante, een ontzettend aardige troela van een vrouw, die in haar jongere jaren in haar eentje liftend de hele wereld over is gegaan, van Saudi-Arabie tot Zuid-Amerika tot Nederland, Italie, Turkije, Iran, Congo en Japan en meer. Zij waarschuwt ons voor Christchurch. "It is a sad city." En ze heeft gelijk. Het is een grote ruine, en ik wil er zo snel mogelijk weer weg.

Random quote van de dag:
"Hi!"
- Het schattigste meisje van Nieuw Zeeland, als zij in de bus van Christchurch naar Lake Tekapo haar hoofdje boven een stoel uitsteekt en mij ondeugend (met snottebel en al) begroet.

Vanaf Christchurch reis ik verder met Annika, een Duits meisje met de filosofische insteek van de Dalai Lama en een Bayerisch accent waarvan je zin krijgt in een biertje. De Twizel regio is tot nu toe mijn favoriet, niet in de laatste plaats doordat men hier omringd wordt door uitzichten die doen denken aan de meest schitterende beelden van de trilogie van de ring. Goudgele valleien, met daarachter gigantische muren van bergen, wit door de eeuwige sneeuw. Ik zie Gandalf vlak voor mij, rijdend op Shadowfax, terwijl hij tegen Pippin zegt: "We just entered the realms of Gondor." De veldslag van de Pelennor fields wordt uitgevochten waar ik bij sta, King Theoden te paard, met een epische speech voordat zijn leger Sauron een daverende nederlaag toebrengt. "Arise, riders of Theoden!"

We beklimmen de gebroeders van de Mount Cook, tot aan de besneeuwde bergrug van de Mueller hut, daar waar de sneeuw oneindig is en de sterren stralen. De ranger, een grote bebaarde wildebras, vertelt ons over de wonderlijke mogelijkheden van de tracks op het Zuidereiland, en mijn hart slaat op hol.

De beschaving brengt bijzondere figuren met zich mee. Zo ontmoeten wij Heike, een klinisch psycholoog van rond de 40 die al net zo gek is als haar psychische patienten en geen problemen ondervindt in het vol overgave nabootsen van een penguin (helemaal loco), een gepensioneerde electricien die ons oppikt voor een lift en vervolgens een 3-uur durende detour geeft langs ongeveer elke dam op het zuidereiland (onverstaanbaar en ongelofelijk vermoeiend, de eerste was leuk maar na 6 heb je het wel gezien, kun je ons nu alsjeblieft gewoon naar huis brengen?) en een Amerikaanse miljonair, directeur van een boorplatform die mij vertelt over de keiharde wereld van de olieindustrie: politiek, zakendeals en ongelofelijk veel geld. "That all sounds like typical America to me," zeg ik hem. Hij barst in lachen uit. "That's completely right."
"But: I'm not a bad guy!" roept hij bij het afscheid.

Als wij de top bereiken worden wij bijna omhelsd door een Israelier, een kalende man van tegen de 60 waarvan ik twijfel of hij het zonder zijn wandelstok had gehaald. "Are you no Israelians?" vraagt hij ons stomverbaasd, grote puppyogen onder een snorrige wenkbrauw. "That's wonderful! I came to the other side of the world to get rid of al the Israelians, and what do I see here? Only Israelians!" De verontwaardiging spat van zijn verschijning, wekenlang ontwikkelde boosheid in een bijna perfecte wereld. "Have a good trip," zegt hij met een knipoog.

De Israeliers zijn inderdaad net zo veel voorkomend als Brabanders in Huize Brabant, PEC-liefhebbers in Zwolle of als malloten in cordial Noot. Maar het zijn interessante mensen, zij vertellen over hun tijd in het leger, het opgroeien in een land waar het altijd oorlog is, leren ons het Hebreeuws voor: pas op, mijn vader is piraat ("Ti zeher aba sheli pirate", een zin die altijd van pas kan komen) en luiden met ons samen de sjabbat in.

Ik lig in het gras in een parkje in Dunedin, de zon schijnt zacht op mijn gezicht en de wind streelt de bomen om mij heen. Op de achtergrond kerkklokken, geruis van de stad en de oneindige zee. Ik bevind mij in een baken van rust, zwevend over de tijd in een roes van gelukzaligheid. Wat kan ik nog meer vragen van het leven, met deze toekomst en al die fantastische mensen die ik in Nederland weer zal zien?

Ik droom weg, hier aan de andere kant van de wereld, en begeef mij in gedachten over kusten, valleien, vulkanen en bergen, schitterende plaatsen die ik gezien heb en plaatsen die ik nog ga zien.

Kiwi's rijden hard, in feite scheuren ze over straten, slalommend tussen bomen en zigzaggend langs ravijnen, maar sommigen rijden nog idioter dan anderen. Als wij hitchhiken naar Dunedin worden wij opgepikt door Seth, de Nieuw Zeelandse kampioen bike racing, je weet wel, die idioten die met 300 km per uur rondjes rijden op een racebaan. Hij brengt ons, jawel, met duizend kilometer per uur naar de top van de steilste straat van de wereld (geen grap), om deze vervolgens met miljonen kilometers per uur weer af te dalen. Ik was best bang maar ik heb niet gehuild!

Vanaf dit moment, in Te Anau, wordt de rationele werkelijkheid van de gewone wereld omgeslagen en gaat er een woestenij open die slechts voor ultieme trotseerberen begaanbaar is. Oma Jo, je zou trots op me zijn. De focus van het leven is tochten maken, tochten maken en meer tochten maken. Met Mart 2.0 ontdek ik de wonderlijke wonderen van de Kepler Track (3 dagen ongenaakbare heerlijkheid) en de Gillespie Track (4 dagen pittig afzien). Beide zijn woeste achtbanen door hoge bergen en diepe dalen. De afstanden worden groter en de paden smaller, we lopen 6 tot 10 uur per dag met zware rugzakken en tenten. Het speelkwartier is voorbij.

De uitzichten zijn fenomenaal. We trotseren gigantische bergen en watervallen op onmenselijke schaal, verdwalen in het oerwoud, bewandelen bergkammen alsof we in Nederland bergen hebben (ik vertelde een mevrouw dat we in Nederland een bergsportvereniging hebben en werd vierkant uitgelachen: hoe dan?) en crossen een wilde rivier die tot ons bijna opslokt maar het gaat goed, en we djenzen boven op de top van de berg (spastisch maar elastisch, bewijs van deze daad zal spoedig via beeldmateriaal tot u komen).

Intermezzo:
We zijn aan het hitchhiken, komt er een oma'tje op een fiets langs. Heel verhaal.
Ze zegt: mensen zeggen altijd tegen mij:
"Why are you still riding your bike?"
En dan zeg ik:
"If it's good enough for the queen of holland, it's good enough for me!"
- Een random oma'tje op een fiets

Een beetje liften, een beetje ouwehoeren, een beetje in een parkje chillen, hikes, ik koester het vrije leven. De hippie in mij mag dan goed tot uitdrukking komen in mijn grote baard, mijn lange haar en mijn overvolle backpack, die op dit moment mijn hele tastbare leven bevat (kun je het je voorstellen: zo'n 20 kilo in een rugzak, dat is dan mijn leven), maar het belangrijkste is mijn gezonde geest die ik overal met mij meedraag. Tenminste, ik ga er maar vanuit dat die gezond is.
Filosoferend de bergen door, als een professioneel twijfelaar in spe, een jongeman die aan het begin van zijn leven staat maar zijn gedachten beheersen zijn leven alsof hij vierentachtig is en overgrootvader.

Quote van de dag:
"Why do we need warning signs? We should just remove all of them and the stupid people will get rid of theirselves automatically."
- Een Amerikaans meisje in het hostel in Queenstown.

Met de awesome Queenstown gang (malle Fransen, gekke Duitsers en Belgen met een heerlijk accent: "De vrieskou daar zat ik al toch nie mee.") gokken we met gratis muntjes in de casino's van Queenstown en winnen 55 euri, eten daarvan gratis ijs, bakken mama's spinazietaart en Koen's tortilla's en spelen frisbee in het zonovergoten park. Het is een goed leven.

Ik besef me vandaag twee dingen:
1 ik ben over 2 weken weer terug in het land van melk in honing, een bijzonder idee dat ik moeilijk kan plaatsen op een schaal van gelukzaligheid.

2 ik heb straks 1/3 van mijn drie maanden op tracks doorgebracht. 31 dagen hiken in de wildernis, lopend op mijn twee benen, berg op en berg af, rivieren door, valleien in, over bergpassen, langs watervallen en stranden, over gletsjers, weilanden en vulkanen, door tropische regenwouden en langs lang vergeten meren, ideeen over beschaving ver achter mij latend, in een roes van onbegaanbaarheid.
Maar voordat ik mij weer naar de Lage Landen zal begeven, trotseer ik nog eenmaal de uitputting en betovering, betreed ik nog eenmaal de ongeëvenaarde schoonheid van het leven in het wild. Nog eenmaal zal ik mij onderdompelen in een avontuur als nooit tevoren: zes bijzondere dagen in de bergen, achter een muur van (goed ik gebruik het woord nog eenmaal:) complete wildernis, ditmaal op de Routeburn track en de Greenstone track achter elkaar. De helft van deze tocht zal Mart 2.0 mij in mijn avontuur bijstaan, de andere helft ga ik helemaal alleen...

Waarschuwing: de volgende tekst is geschreven in extatische blijheid en mag daardoor in zwang zijn geraakt van pleonasmen of neologismen. Voor wie het zich afvraagt: deze tekst valt officieel en officieus onder enthousiast geestverrijkende fantastische literatuur.

Deze tocht is episch, deze dag is episch, het leven is episch en zal dat altijd zijn. Wat een mensen, wat een natuur, wat een orkaan aan geluk dat zich via de spitse toppen van deze magnifieke bergen en via de ongelijkmatige weelde van de track aan mij opdringt, onverslaanbaar als een storm op zee. Het begon met zon. Uitzichten tot aan de aapjes op Madagascar en een slingerend pad dat zich dankbaar een weg baande door onbreekbare rotsen, een stippellijntje op deze wereld met een impact van achtenveertig nieuw geboren baby's, geluk brengend aan ieder die hem ziet. Daarna kwam de regen. Harde stralen, onbuigzaam doch eerlijk, een stroom aan water die de wereld schoonspoelde, en de watervallen liet bulderen en denderen, en ik wist niet dat de wereld zo krachtig was. Doch onbevreesd stapte ik voort. Toen kwam de sneeuw. Dikke witte vlokken brachten magie in een wereld die eigenlijk niet mooier kon. Valleien doorkruisd door stroompjes, stapvoets volgen wij het pad, een ree duikt weg in de bescherming van het oude, witte woud en wij zingen een lied van Bilbo, eerst zachtjes, omdat de wereld om ons heen nog rustig slaapt, maar daarna uit volle borst, jubelend van pure extase volgen wij deze magische lijn, een onbekende toekomst vol schittering tegemoet terwijl het zonnetje voorzichtig doorbreekt.

Zes dagen lang vertoeven wij in het paradijs, waar tijd niet bestaat en waar de warmte van het haardvuur genoeg is voor een mooie avond. Een boekje mee om te lezen, een potlood en papier om te schrijven, een stem om te praten en meer heeft men niet nodig. Want het geluk is om ons heen, onbegrijpelijk en ondoordringbaar doch krachtig en het steekt als een zwaard in het hart. En ik besef me dat ik het mee neem straks, als ik weer terug kom in het Holland van de 21ste eeuw, het land van de goede mensen en de lieve familie. Dit geluk, deze vrolijkheid en blijheid en de wetenschap dat de wereld zo puur en magisch kan zijn, dit reist voor eeuwig met mij mee in de geest van mijn lichaam, in de geest en het hart van deze 21-jarige jongen met baard die ooit, zo vertelt de legende, in zijn eentje naar Nieuw Zeeland ging.

"The Road goes ever on and on
Down from the door where it began.
Now far ahead the Road has gone,
And I must follow, if I can."
- Bilbo Gekkepapi Baggins